Ik ga zitten, haal even adem en er knijpt iets zich samen vanuit mijn kern door mijn hele lichaam waarna het losschiet en er tranen loskomen. Wat verlang ik naar deze rust en wat is het makkelijk te bereiken. Ik vraag mezelf af wat mijn lichaam nodig heeft. Dat is: rust, overgave, zachtheid. Dat is waar ik naar verlang. Ik neem de tijd om bij mijn gevoel te blijven in mijn lichaam. Ik mediteer er even op en ga dan liggen met een dekentje over me heen. Wat een verademing is dit, ik blijf lekker liggen.

Op een ander moment kan de spanning die ik ervaar niet helemaal weg. Mijn benen ontspannen en in mijn borst blijft iets hangen. Ik kijk ernaar en zoek een uitweg in de spanning die nu mijn benen ook weer uit een diepe gronding haalt. Nu zoek ik buiten mijn lichaam en dat is door me gisteravond weer voor te stellen en blij te zijn met wat ik kon doen voor een grote groep vrouwen die allemaal plezier hadden en vrolijk waren in de vijf minuten dat ik ze bezig mocht houden. Met zichzelf, met hun lichaam. Het was als vanouds, dat natuurlijke leiding geven. Ik ben tevreden.

Ik richt me weer op mijn borst, het voelt nog steeds bekneld en er verzamelt zich een spanning die plotseling van een paar tranen overgaat naar een lach. Ik voel het licht. De spanning heeft zich getransformeerd naar Licht! Mijn lichaam was de eerste boodschapper. Ik gaf er aandacht aan en er ontstond een Lichtpuntje.

Voel je ook dat stille verlangen om na alle hectiek en overprikkeling
eindelijk weer écht bij jezelf thuis te komen.
Zodat je jouw bijzondere gevoeligheid niet langer als last maar als
kracht kunt omarmen en anderen kunt helpen herinneren wie zíj werkelijk zijn?

Wist je dat zorgen maken, je laten meetrekken in het tempo van anderen en het niet durven vertrouwen op je eigen innerlijke stem precies de factoren zijn die overprikkeling versterken?

Juist de meest gevoelige zielen raken het snelst overbelast — en toch zijn zij het die een bijzondere gave dragen:
✨ zij kunnen rust brengen, helderheid, verzachting;
✨ zij kunnen anderen helpen herinneren wie zij werkelijk zijn.

Misschien voel je diep van binnen dat het tijd is. Dat je zachter mag worden, dat je mag landen in jezelf, dat je jouw gevoeligheid mag gebruiken zoals zij bedoeld is: als kracht.

Wanneer gun jij jezelf dat moment van thuiskomen?
Voel je welkom om bij mij een sessie te boeken — coaching of massage & meditatie — een zachte ruimte waar je adem en hart weer tot rust mogen komen.

Het is een punt zo stil, dat alles er samenkomt.

Wit en zwart en alles wat we wensen, meemaken, meegemaakt hebben en de toekomst en alles wat nog onzichtbaar voor ons is en zich mag openbaren.

Het is de ervaring van liefde die er altijd is en zal zijn wat er ook gebeurt.

Het is een magische wereld de wereld waarin wij het voor het zeggen hebben, sturend met onze denkprocessen, in co-creatie met elkaar.

Je kan erop wachten natuurlijk en ernaar verlangen en er vuurdansen omheen springen, kopjes cacao drinken. Wanneer wordt het nou eens stil van binnen? Als wij stil vallen.

Niet meer alles willen begrijpen, bestempelen, uitspreken en willen veranderen. En ook niet meer negeren, in actie komen voor waar ons hart over spreekt en waar onze ziel opdracht toe heeft gekregen. En niet alleen, met elkaar, niet met gehang, autonoom met ruimte voor ieders stem en ieders ontwikkeling.

In die stilte ontstaat een impuls, van binnenuit en die impuls wil je volgen, in actie brengen, naar een volgende stap in het creatieproces brengen.
Vormgevend in de kleur die bij jouw veren past en groots zoals de mens dat kan die de moed heeft en het doorzettingsvermogen om het proces te versnellen om stralend van geluk en bruisend van levensgenot bij de Goden aan te kunnen zitten.

Straks, als we daar al zijn dan kijken we terug en moeten lachen om de onzin die we uitgehaald hebben en eruit gehaald. We staan aan het begin van een nieuwe werkelijkheid waarin alles ons dient zodat alleen onze harte wensen onze aandacht verlangen en deze al vervuld zijn op het moment van ontstaan.

Een wereld van vrede geluk en wonderen, met het stokje van de Goden in handen, de mens als hoogste schepper van dit universum en verder