Soms lijkt de tegenstand onoverkomelijk. De overheid bijvoorbeeld dwingt mij tot zaken die tijd kosten en veel geld vragen. Er wordt een machtsspel in beweging gezet en dan voel ik me even klem zitten. Mensen om mij heen reageren niet altijd zoals ik me had voorgesteld. Ik heb een groot doorzettingsvermogen, maar op zulke momenten lijkt alles stil te vallen. En dan, soms pas na een tijdje, geef ik het over. Niet op, maar over. Ik beweeg mee met wat er is, zolang als mogelijk, en wacht af.
In die kleine heilige ruimte die dan ontstaat, kunnen wonderen gebeuren. Ik voel hoe het beginnende drama van me afglijdt en er openen zich nieuwe inzichten, alsof de ziel van de ander ineens ruimte krijgt om zachter te worden, of anders te kijken.
Neem nou mijn zus. Jarenlang was het contact minimaal. Mijn berichtjes brachten het niet verder. Tot ik besloot haar in liefde los te laten en haar pad aan haarzelf terug te geven.
Na een tijd kwam er een onverwacht berichtje, en mocht ik haar bezoeken. Ik stemde af op haar manier van leven en denken, en toen gebeurde er iets subtiels maar groots. Een klein wondertje. Ik voelde de zussenband die ooit onopgemerkt aanwezig was geweest, nu als een warme gloed tussen ons stromen. Een oud, vertrouwd thuiskomen. En achteraf bleek dat zij hetzelfde had ervaren.
Zelfs degene van de overheid met wie ik bel, is uiteindelijk gewoon een mens. Binnen regels is vaak meer mogelijk dan het eerst lijkt. En zo niet, dan geef ik het opnieuw over. Ik doe wat er gevraagd wordt, en bij lastige computerzaken vraag ik om hulp, die dan ineens, bijna symbolisch, uit een onverwachte hoek verschijnt.
Mijn hart wordt zacht op die prachtige momenten van overgave, waarin ik me verbonden voel met mensen én met iets groters dat ons allemaal draagt.
Reactie plaatsen
Reacties