Ik ga zitten, haal even adem en er knijpt iets zich samen vanuit mijn kern door mijn hele lichaam waarna het losschiet en er tranen loskomen. Wat verlang ik naar deze rust en wat is het makkelijk te bereiken. Ik vraag mezelf af wat mijn lichaam nodig heeft. Dat is: rust, overgave, zachtheid. Dat is waar ik naar verlang. Ik neem de tijd om bij mijn gevoel te blijven in mijn lichaam. Ik mediteer er even op en ga dan liggen met een dekentje over me heen. Wat een verademing is dit, ik blijf lekker liggen.
Op een ander moment kan de spanning die ik ervaar niet helemaal weg. Mijn benen ontspannen en in mijn borst blijft iets hangen. Ik kijk ernaar en zoek een uitweg in de spanning die nu mijn benen ook weer uit een diepe gronding haalt. Nu zoek ik buiten mijn lichaam en dat is door me gisteravond weer voor te stellen en blij te zijn met wat ik kon doen voor een grote groep vrouwen die allemaal plezier hadden en vrolijk waren in de vijf minuten dat ik ze bezig mocht houden. Met zichzelf, met hun lichaam. Het was als vanouds, dat natuurlijke leiding geven. Ik ben tevreden.
Ik richt me weer op mijn borst, het voelt nog steeds bekneld en er verzamelt zich een spanning die plotseling van een paar tranen overgaat naar een lach. Ik voel het licht. De spanning heeft zich getransformeerd naar Licht! Mijn lichaam was de eerste boodschapper. Ik gaf er aandacht aan en er ontstond een Lichtpuntje.
Reactie plaatsen
Reacties